Dit is Rob Tognoni’s achtste album in dertien jaar. Of liever in elf jaar. “Ironyard” werd reeds in 2006 uitgebracht, maar was binnen de kortste keren uitverkocht. Het Brusselse Blues Boulevard /Music Avenue die net de laatste CD “Capital Wah” van Tognoni had uitgebracht eerder dit jaar, besloot ze daarom terug uit te brengen onder de titel “Ironyard Revisited” en met toevoeging van niet minder dan vier bonus tracks.

Deze Tasmaanse duivel is met zijn centrifugerende hard rock klanken best vergelijkbaar met zijn naamgenootje uit de cartoonwereld, die zich als een snelle draaikolk  door het landschap beweegt. Met diezelfde bezeten dwang beweegt Rob zich van het ene Europese podium naar het andere. Met zijn opgefokte en op hoog octaangehalte draaiende rock en bluesrock is hij eigenlijk de natuurlijke voortzetting van de seventies hardrock. Waar velen de weg insloegen van de metal, hardcore, death…etc, en er zich verloren, blijft Tognoni de weg bewandelen die dreigde dood te lopen met het verscheiden van bands als The New York Dolls, Johnny Thunders, en gitaristen als Mick Ronson, Rick Derringer.  Songs als “Hoot, Shoot, Electrocute” en “The Real Thing” zitten very much in dat segment van de rock, waarvoor wij destijds bij bosjes zwichtten.

Ik vraag me af of Status Quo niet graag “Devil Outta Me” en “Rock ‘n’ Roll Business Man” zouden willen vertolken, deze songs zouden hen als gegoten zitten. Rob Tognoni mag dan een guitarslinger zijn, hij is zeker geen gitaarbeul. Daarvoor is hij te subtiel. Op vier nummers na, zijn alle composities op deze CD van Rob Tognoni. En composities zijn het in de ware zin van het woord. Ze hebben een begin en een eind, een melodieuze structuur en meestal ook een brug. Hier dus geen akkoordenreeksen die louter dienen als onderlaag om gitaar-rambonesken op te etaleren. Ik moet toegeven dat ik zelf aangenaam verrast was en een zeker vooroordeel heb moeten terzijde schuiven, bij het beluisteren van dit album.

De CD bevat drie live bonus tracks waaronder een mooie, eerder ingetogen, versie van “Hey Joe” en een echt bluesje, “Crossword Blues”. En de afsluiter is een akoestisch instrumentaal werkstukje “The Good Die Young”, om in schoonheid te eindigen.

De CD is verpakt in een fraaie digipack, zoals we van Blues Boulevard ondertussen al gewoon zijn. De vormgeving is van Alfie Falkenbach himself.

Wie wat speelt vindt je in de liner notes van de CD, maar dit wou ik nog even kwijt: op elf nummers van de achttien bespeelt Rob Tognoni, behalve gitaar en vocals, ook nog de bass en de keyboards.

witteMVS